زمانی برای استعمار زدایی فرهنگی

معنای استعمار زدایی؛ ظرفیت «تصاحب مجدد» میراث تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی فردی است. به عبارت دیگر، در مورد ایجاد گسست معرفتی از تمام آسیب های استعماری است.

آمادو الیمان کان Amadou Elimane Kane

• مردی که مسئولیت های سیاسی را انجام می دهد، شهروندی متعهد به مردم خود است و مبارزه خود را در تمام سطوح بنیانگذار جامعه توسعه می دهد. مطالبات سیاسی و اقتصادی آن باید با تعهد فکری، اجتماعی و فرهنگی همراه باشد.

در این اصطلاح می‌توان گفت که سیاستمدار موجودی اجتماعی، صادق، سازنده و متقاعد است که از ارزش‌های اخلاقی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی که مردمش ادعا می‌کنند، دفاع می‌کند.

به این معناست که رهبران آفریقایی که با چالش‌های اصلی قرن بیست و یکم مواجه هستند، باید امروز برای ایجاد مؤثر و پایدار پایه‌های رنسانس آفریقا تلاش کنند.

از این اصل است که ما شرایط لازم برای مدیریت خوب یک دولت، برای انسجام دموکراتیک، فکری، فرهنگی و واحد آن را ایجاد خواهیم کرد.

پس از استقلال و فرآیند استعمارزدایی، اکثریت رهبران آفریقایی با تأثیرات وابستگی اقتصادی، بوروکراتیک، اجتماعی و فرهنگی، قدرت خود را بر آوارهای استعمارگر اعمال کردند. این روند طولانی از هم پاشیدگی فرهنگ آفریقا، همانطور که می دانیم، پیامدهای فاجعه باری بر این قاره و مردم آفریقا داشته است. همه این نیروهای «ادغام شخصیت» باعث شده است که برخی از کشورها و رهبران آنها به انکار وجود ارزش های آفریقایی، عملکرد اجتماعی منحصر به فرد و فرهنگ غنی سازگار با محیط خود ادامه دهند، بنابراین به تقسیم کار استعماری و خلع ید بیشتر مردم و میراث فرهنگی و احساس هویت آنها ادامه می دهند.

امپریالیسم استعماری کار خود را انجام داده تا بتواند قاره آفریقا را در وضعیت وابستگی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حفظ کند، به حدی که نتواند حاکمیت قاره ای خود را مطرح کند و ظرفیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود را تضمین کند.

علوم، پیشرفت های تکنولوژیکی، ارزش های فرهنگی، اندیشه میراث جهانی است. آنها در هیچ موردی در انحصار قدرت های استعمارگر نیستند. فرهنگ آفریقایی به اندازه تفکر اروپایی یا چینی از قدرت و غنای برخوردار است. آنها از یکدیگر تغذیه می کنند تا به چیزی برسند که ما آن را باورهای جهانی می نامیم که پایه و اساس خود را از تکینگی یکی می گیرند تا دیگری را غنی کنند.

به عبارت دیگر، کشورهای اروپایی که کشورهای آفریقایی را مستعمره کردند، دارندگان فکری، فرهنگی و اقتصادی توسعه واقعی و پایدار قاره آفریقا نیستند.

قدرت های استعمارگر برای مدت طولانی و با حفظ این ظلم کاذب با هدف ایجاد احساس حقارت فکری، علمی و اداری در آفریقا، تنها از ثروت های قاره آفریقا به ضرر مردم و ظرفیت های آنها برای بقای خود بهره برداری کردند.

«فرهنگ روشی است که در آن جامعه ای معین منابع فکری را هدایت و استفاده می کند.» آفریقا باید برای بازیابی هویت واقعی خود به این قوه فرهنگی اجدادی و مدرن مجهز شود.»

در این «بازسازی» هویت و در این «رنسانس» تاریخی و فرهنگی است که مسئولیت رهبران سیاسی آفریقایی، مرتبط با مردان فرهنگ، علم و روشنفکران است.

«امه سزر» Aimé Césaire در دومین کنگره نویسندگان و هنرمندان سیاهپوست در سال 1959 گفت: «در آینده نگری برای توصیف دوران خود خواهیم گفت که همانطور که قرن نوزدهم قرن استعمار بود، قرن بیستم قرن استعمار زدایی بود.

برای تأیید نظر ما، منظور ما از معنای کلمه «استعمارزدایی» چیست؟

این تنها عقب نشینی نیروهای استعماری نیست، بلکه ظرفیت «باز تصاحب» میراث تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن است. به عبارت دیگر، در مورد ایجاد گسست معرفتی با تمام آسیب های استعمار و اختلال روانی ناشی از آن است.

این مفهوم تسخیر مجدد فرهنگی با اراده سیاسی مرتبط است، اما این نمی تواند کافی باشد. روشنفکران، اهل فرهنگ، اهل علم و فناوری‌های جدید و البته همه فعالان اجتماعی باید برای ایجاد این آگاهی تاریخی و فرهنگی متحد شوند.

همانطور که «امه سزر» در ادامه توضیح می دهد: «در جامعه استعماری، تنها یک سلسله مراتب ارباب و خدمتکار وجود ندارد. همچنین، به طور ضمنی، یک سلسله مراتب خلاق و مصرف کننده وجود دارد.

خالق ارزش های فرهنگی در استعمار خوب، استعمارگر است. و مصرف کننده مستعمره است. و همه چیز خوب است تا زمانی که هیچ چیز سلسله مراتب را مختل نکند. در تمام استعمارها قانون آسایش وجود دارد.  اگر مزاحم نشد.   از ما خواسته شده مزاحم نشویم.

اما خلق فرهنگی، دقیقاً به این دلیل که آفرینش است، آزاردهنده است. او ناراحت است. و اول از همه سلسله مراتب استعماری، به دلیل مصرف کننده مستعمره، خالق را می سازد. به طور خلاصه، در درون خود رژیم استعماری، ابتکار تاریخی را به کسی برمی‌گرداند که رژیم استعماری به خود این مأموریت را داده است که تمام ابتکارات تاریخی را از او بگیرد.»

قاره متحد آفریقا باید انگیزه های خلاقیت خود را دوباره کشف کند و دیگر آسانی جذب را انتخاب نکند. در چنین شرایطی است که می‌توان با امتناع از هرگونه روشنفکری تنبل، با کنار گذاشتن دولت‌های فئودالی، ملی‌گرایانه و بالکانیزه‌شده به منظور ارتکاب صادقانه، بدون خویشاوندی، بدون اتلاف، بدون سوء استفاده از سرمایه‌های عمومی، برای ساختن آفریقای فرد؛ با احترام کامل به امور عمومی، تحول رخ داد.

https://www.seneplus.com/opinions/un-temps-pour-la-decolonisation-culturelle

ملاحظه:

«آمادو الیمان کان» شاعر، نویسنده، ویراستار، معلم و محقق در زمینه علوم شناختی است. او در «داگانا» در سواحل رودخانه سنگال به دنیا آمد. او بنیانگذار موسسه فرهنگی و تحقیقاتی پان آفریقایی Yene-Todd در سنگال است. وی معلم و ساکن فرانسه و روشنفکر پان آفریقایی و نویسنده چندین مقاله تحقیقاتی در مورد رنسانس آفریقا است که در مجلات علمی منتشر شده است. او برنده جایزه رنسانس آفریقا در سال 2006 و جایزه ادبی FETKANN است. او همچنین برنده جایزه RE-SOURCE / SUNUNET  2021 به عنوان یک شخصیت بزرگ الهام بخش به دلیل مشارکتش در تأثیر فرهنگی آفریقا است. چندین سال است که از طریق ادبیات و همچنین از طریق آموزش، تلاش کرده است تا مسئله «عدالت شناختی» را واقعی کند، که رویکردی است که تمام مسیرهای فرهنگی و تاریخی را برای بازیابی اندیشه در نظر می گیرد.

در ژانویه 2020، «آمادو الیمان کان» و حدود پنجاه نفر از روشنفکران بیانیه‌ای منتشر کردند که در آن خواستار افتتاح یک بحث «مردمی و فراگیر» در مورد اصلاحات و جایگزینی واحد پول «فرانک سیفا» (15 کشور آفریقایی) به صورت واحد پولی «اکو» شدند و یادآوری کردند که «مسئله تغییر واحد پولی فرانک سیفا، اساساً موضوعی مهم در سطح نمادین، سیاسی، اقتصادی و روانی و جامعه شناختی است.»